K.

Gdy tak siedzę, w czas współczesny

Przed taflą szklaną

A jakże znaną

Gdy tak siedzę, w czas niewczesny.

W samotności pogrążony

W duchu, straszliwie skulony

We wspomnień potoku

W myśli natłoku

W straszliwym szoku

We władaniu mroku

Gdy wciąż myślę o Tobie

Zapadam się w sobie

I nie wiem już, co robię

I łzami, biurko zdobię

Dlaczego więc w snach mnie nawiedzasz

Jak mara przeklęta

Jak przeszłość zaklęta

Dlaczego więc w snach mnie odwiedzasz

I nie chcesz zostawić w spokoju

Nie pozwalasz, zemrzeć w pokoju