Łez przebaczenie

Co czuję?
Opisać nie potrafię
Rymów poskąpię
Epitetów zabraknie
Uczuć słowami nie zastąpię

Chciałbym usłyszeć
Usłyszeć i widzieć
Cię przed sobą, teraz
Byś przyszła, byś wróciła
Przyjął bym Cię
Wystarczy, byś przeprosiła

Łzy cisną mi się do oczu
Tęsknie
Cierpię
Lecz pierwszy ręki nie wyciągnę
Krew ma mi nie pozwala
I choć dusza się rwie na dwoje
Rozsądek bunt obala
Armia zebrana w sercu mym
Przewrót stara się zrobić
Pałac gdzie Honor z piękną Dumą panuje
Rozpacz oblega, szaleństwo szturmuje

Przyjął bym Cię
Lecz nie mogę
Wspomnienia miłość mi barwi
Płomień nie gasnący
Płomień gorący
W sercu się jątrzący
Wnętrze palący

Jak słońce pragnie na ziemie zerkać
Jak ptaki wielbią pięknie ćwierkać
Jak, jak, jak me uczucia buntują się
Jak tęsknie i pragnę Cię
Opisać nie potrafię

A ty
Ty nigdy nie dowiesz się tego
Widziadła wokół mnie
Tworze je
Mówią rzeczy różne
Bym odezwał się do ciebie
Bym zadbał o siebie
Że już najwyższa pora
A kysz potwora,
Nie chce was słuchać
Nie mogę
Od was rad brać
Nie mogę
Się użalać
Poradźcie mi jak do przodu iść
I nie oglądać się za siebie
By być jak liść
Lekkim i w wiatru potrzebie

Wiatr… Wiatr nigdy się nie cofa
Zawsze jest to trasa nowa
I ja nową trasą pójdę
Z nienawiścią, miłością i nadzieją
Że szczęście swe odnajdę
I z życiem przy tym ujdę

Żegnaj o miłości ma
Żegnaj kochana K.

Iskry nienawiści

Serce, ból, cierpienie

Łzy, samotność, zbawienie?

Mrok, duszy chłód

Jak kamień, jak lód

Życie, pragnienie jedno

Włosy proste, pachnące

Brak, samotności sedno

Spacery nasze, pierwsze spotkania

Biegi, przepychanki, szturchania

Miałem się nie zakochać

Miałem

Mówiłem byś uważała

Mnie, nie pokochała

Lecz w duszy na to liczyłem

I stało się, choć po latach

Wiem, że się myliłem

Byliśmy razem, tacy szczęśliwi

Wielka miłość

Wzajemnie troskliwi

Czasem też była, i złość

Bo bez niej się nie da

Chciałem świat okraść

Byłaś Ta

Tobie oddać

Byłaś moja

Tak przynajmniej myślałem

Byłaś kłamliwa

Tego nie dostrzegałem

Miałem się nie zakochać

Nie usłuchałem

Nie chciałem się cofać

I

Serce swe

Złamałem.

Bo nie ma nas...

Powiedz mi proszę.

Dlaczego, wzrokiem wciąż w mroku noszę.

Czy szukam ukojenia?

Cóż znajdę, prócz cierpienia?

Cień daje mym myślom schronienie.

Spokojna przystań.

Czasu spowolnienie.

Lecz czemu, ona znów mi się śni?

Wiem, los ze mnie drwi.

Błagam.

By bogowie mi odpuścili.

Myśli me oczyścili.

Z pozoru przyjazny.

Ponoć.

Na wskroś jasny.

Myśli złowrogie skrywam.

Co dzień, z duszy je zmywam.

Lecz, każdego dnia.

Cięższa to powinność ma.

I nastanie mej klęski czas.

Bo nie ma nas.

I zerwie się, wiążący je pas.

Bo nie ma nas.

Bo.

Nie ma.

Nas…

K.

Gdy tak siedzę, w czas współczesny

Przed taflą szklaną

A jakże znaną

Gdy tak siedzę, w czas niewczesny.

W samotności pogrążony

W duchu, straszliwie skulony

We wspomnień potoku

W myśli natłoku

W straszliwym szoku

We władaniu mroku

Gdy wciąż myślę o Tobie

Zapadam się w sobie

I nie wiem już, co robię

I łzami, biurko zdobię

Dlaczego więc w snach mnie nawiedzasz

Jak mara przeklęta

Jak przeszłość zaklęta

Dlaczego więc w snach mnie odwiedzasz

I nie chcesz zostawić w spokoju

Nie pozwalasz, zemrzeć w pokoju